Καρνάγιο. - Κάτω Λεχώνια. - Πήλιο.

Έτοιμοι για μία βόλτα στους πρόποδες του Πηλίου..;

Παραλιακά - από την πλευρά του Παγασητικού κόλπου -  στο 'ύψος' του χωριού Κάτω Λεχώνια βρίσκεται το Καρνάγιο.
Έιναι το σημείο που το ποτάμι της περιοχής συναντά την θάλασσα  αν και την εποχή που πήγα το ποτάμι ήταν 'στεγνό' και απλά δημιουργούσε μια μικρή λίμνη στην παραλία ...
Το μέρος το γνώρισα απο τον φίλο και φωτογράφο Ευάγγελο Χαγιά που μου το πρότεινε σε μια απο τις εξορμήσεις που κάναμε μαζί λεγοντάς μου πως στο σημείο εκείνο υπήρχαν τρία δέντρα μέσα στην θάλασσα που τα είχε ξεβράσει το ποτάμι.
Σε αυτή την πρώτη επίσκεψη ο ουρανός ήταν ελαφρά συννεφιασμένος και ελάχιστοι άνθρωποι βρισκόντουσαν σε εκείνο το σημείο...
Αν και δεν 'αιχμαλώτισα' ακριβώς αυτό που ήθελα παρ' όλα αυτά είχα κάποια καλά αποτελέσματα.

                   _______________________________________________________________



Έφυγα απο το σημείο αλλά ήξερα οτι θα επανερχόμουν σύντομα και ίσως κάτω από καλύτερες συνθήκες.
Η δεύτερη επίσκεψη μετά απο δύο βδομάδες ήταν εντελώς αναγνωριστική και βρήκα μια αλλαγή που για να πω την αλήθεια  με 'χάλασε' λίγο.
Το ένα δέντρο ήταν ακόμα μέσα στην θάλασσα και τα άλλα δύο τα είχαν βγάλει στην παραλία όπου τα κόψανε αφήνωντας μόνο δυο μεγάλες νεκρές ρίζες....
Ο ουρανός καθαρός και η ώρα ακατάλληλη για  'ατμοσφαιρικές' φωτογραφίες, έτσι το μόνο που αιχμαλώτησε το μάτι μου ήταν ένα μικρό ιστιοφόρο που ετοιμαζόταν να σαλπάρει.

  
                  _______________________________________________________________





Την επόμενα μέρα ο ουρανός είχε μια βαριά συννεφιά και ο αέρας υποσχόταν θάλασσα με κύμα...ότι έπρεπε για να αναδειχθεί το τοπίο.
Τρίτη επίσκεψη λοιπόν...και για καλή μου τύχη ούτε ίχνος ανθρώπινης παρουσίας γύρω...κάτι που με κάνει να αισθάνομαι πιό άνετα στο να ψάξω για το κάδρο που θέλω χωρίς να ενοχλώ και να ενοχλούμαι.
Το αποτέλεσμα τώρα ήταν πιό κοντά σε αυτό που ήθελα.

                   _______________________________________________________________





Αυτήν την φορά είχα χρόνο και ιδανικές συνθήκες και περπάτησα  ολόκληρη την παραλία.
Κατευθύνθηκα προς μια βάρκα που ήταν εκεί...και βλέποντας  το όνομα της  -"Ευτυχία" - μου φάνηκε ότι άκουσα έναν ψίθυρο να μου λέει :
"Πλέω εδώ στην άστατη θάλασσα της Ζωής και πρέπει να βραχείς για να με φτάσεις."
Ίσως να  'παρ-ακούω'  αλλά ας μιλήσει και η φωτογραφία...

                   _______________________________________________________________




Πιό κάτω κοντά στον Άγιο Μηνά ένας μικρός δρόμος προχωρά ξυστά απο την θάλασσα για πολλά μέτρα.
Έρημο σημείο ...ότι πρέπει για αναπόληση...και ας είχε λίγο κρύο.
Εκει λοιπόν βρήκα αυτά τα σίδερα να εξέχουν απο το νερό, απομεινάρια από μια παλιά προβλήτα  και ήταν το μόνο πράμα που έσπαγε την μονοτονία της ακτής.
Εξέπεμπε με τρομερή ένταση μια 'μοναχικότητα' μία  'μελαγχολία' αλλά συγχρόνος και μια 'μαχητικότητα', 'αισιοδοξία' και 'φωτεινότητα'.
Αυτά τα συγκρουόμενα συναισθήματα που ένιωσα με ώθησαν να βγάλω την κάμερα και να κρατήσω την στιγμή στο ημερολόγιο μου...

Ήταν ώρα να φύγω...η βροχή θα έπεφτε απο λεπτό σε λεπτό και το βουνό με προειδοποιούσε με τον πιο απλό τρόπο.

Η κορυφή είχε χαθεί κάτω απο τα σύννεφα..........................................................

....................................και την επόμενη μέρα εμφανίστηκε ξανά κάτω απο τον ήλιο -  αυτή τη φορά όμως  σκεπασμένη απο χιόνι για πρώτη φορά φέτος.

                   _______________________________________________________________